Dit is een artikel dat ik een paar jaar geleden heb
geschreven, toen ik nog werkte als reisleider.
Soms mis ik het reisleiderschap wel, omdat het zo
avontuurlijk was, maar uiteindelijk was ik het werk een beetje beu, en was op
zoek naar een nieuwe uitdaging.
Velen doen de job voor 1 of 2 seizoenen. Dan heb je nog een
groot deel mensen die de job echt leuk vinden en het voor ong. 3 jaar doen, en
een kleine minderheid blijft voor hele lange termijn in de sector.
Laat er geen twijfel over bestaan: werken als reisleider is
een fantastische job, maar soms kon ik me ook ergeren aan bepaalde zaken. Ik
denk dat iedereen in elke job dat wel heeft. Zo zal een toiletdame ook wel een
hekel hebben wanneer iemand na het eten van een Turkse pita een toilet onrein heeft achtergelaten, of heeft een dokter ook niet graag dat mensen gaan zelfdokteren,
en denken dat ze het beter weten omdat ze van alles op het internet gelezen
hebben.
Krijg bij het lezen nu niet de indruk dat ik voortdurend
geïrriteerd was; ik vertrok elke dag met plezier naar m’n werk. Het was eerder
tijdens piekperiodes, of op bestemmingen met veel klachten dat ik makkelijker
geprikkeld was vanwege de hoge werkdruk.
Numero uno: Deze zal heel herkenbaar zijn bij andere
reisleiders. Vaak zat ik met mijn uniform in het restaurant van een hotel.
Juist wanneer ik een hap wilde nemen en kwam er iemand over mijn bord hangen of
aan mijn hemd trekken: “Sorry dat ik je stoor tijdens het eten, maar weet je
toevallig of …?”
Waarom is dit vervelend? Omdat je zeker niet de enige bent
en omdat het eten toch één van die momenten is dat je even van de rust wil
genieten. Er zijn voldoende bezoektijden en informatiebijeenkomsten om vragen
te stellen.
2. Tijdens de bezoekuren langs komen voor een infomeeting.
Men doet er alles aan om de gasten zo goed mogelijk op de hoogte te brengen van
de informatiebijeenkomst. Beeld je in dat je in hoogseizoen 4 tot 8
infomeetings op een dag hebt. Telkens hetzelfde verhaal. Een verhaal dat
enthousiast gebracht moet worden, of de mensen kopen niet. Tegen het einde van
de dag ben je opgebrand. In het hoogseizoen gebeurde het wel eens dat ik mijn
stem verloor omdat ik zo veel moest praten. Als er dan mensen tijdens de
bezoektijd komen voor een hele uiteenzetting, terwijl er ‘s morgens in
hetzelfde hotel een meeting gepland was, is dit wel een beetje frustrerend.
3. De infomap wegnemen. In de infomap staat een heleboel
praktische info maar ook de ophaaltijden voor de terugvlucht. Sommige gasten
nemen de kaft mee naar hun kamer om te lezen. Of nemen ze hem mee naar het
strand om als hoofdsteuntje te gebruiken? Gebruiken kinderen de kaft als
springschans voor hun BMX? Soms is de map enkele dagen verdwenen, met als
gevolg dat de anderen niet weten om hoe laat ze opgehaald worden de volgende
dag voor de luchthaven en dat de reisleider ook geen nieuwe ophaaltijden in de
map kan plaatsen.
4. Het niet respecteren van de intieme zone. De Amerikaan
Hall heeft de interpersoonlijke ruimte in vier zones verdeeld: de intieme zone
(0-45 cm), de persoonlijke zone (45-120 cm), de sociale zone (120-360 cm) en de
publieke zone (360-750 cm of meer). Sommige gasten komen heel dicht bij je
staan, met hun gezicht op 30 cm verwijderd van jouw gezicht. Dat is niet
aangenaam, soms hebben ze een stinkende adem of kunnen ze ziektes doorgeven.
5. “Kan jij een betere kamer voor ons regelen?” Dit is
eerder de fout van sommige hotels, die regelmatig kamers voor één dag
overboeken of kamers met tekortkomingen verhuren. Hierdoor krijgen de reisleiders
extra werk. Als het erg druk is, dan hoop je toch dat gasten het in de eerste
plaats zelf eens aan de receptie vragen, die gaan heus niet bijten hoor. Kamers
regelen hangt sterk af van je hotelpakket en de bestemming. Tunesië - een goedkope bestemming - was op dat
vlak echt een ramp.
6. Wanneer ik door de straten van Gran Canaria in mijn
uniform liep, werd ik voortdurend door vreemde mensen aangesproken, alsof
er een grote I van info op mijn voorhoofd gedrukt stond. Dit is het
uniformeffect. Ik denk dat het een beetje vergelijkbaar is met een politieagent
die voortdurend aangesproken wordt om de weg te vragen. Als je op een fiets
rijdt heb je dat probleem niet.
7. “Kan jij een plaatsje voor me regelen in het vliegtuig?” Omdat
zo veel mensen dit vragen aan de reisleider op de luchthaven wordt het op een
bepaald moment vervelend. Wacht gewoon je beurt af en vraag het aan de persoon achter
de check-in balie. Plaatsen met extra beenruimte kan je op voorhand mits
betaling reserveren.
8. “Wat zijn de weersvoorspellingen?” Weetje: als je in een
land woont waar het bijna altijd goed weer is ga je echt niet elke dag het
weerbericht volgen. Bovendien hebben de gasten dit vaak zelf al op voorhand op
het internet gecheckt. Ik heb ook geen toverstafje waarmee ik de wolken kan
doen verdwijnen. Anderzijds, als je die vraag zo dikwijls krijgt kan je het wel
als een onderdeel van je job beschouwen, dus als ik ergens iets zag over het
weer probeerde ik het wel te memoriseren.
9. Vervelende of irrationele argumenten bij een klacht.
Voorbeeld: “De vorige keer toen we op reis waren was dit en dat ook al fout
gelopen.” Of stel dat je bijvoorbeeld naar een oplossing zoekt voor een
probleem en de gasten doen heel moeilijk waardoor het vinden van een oplossing
te lang duurt: “Ik wil ook een compensatie omdat we al een hele vakantiedag
kwijt zijn!” Het ergste zijn de persoonlijke aanvallen die niets met de zaak te
maken hebben. Waarom zou je moeite doen voor iemand die je staat af te snauwen?
10. “De markt is op zaterdag van 9 tot 12.- Wannéér is die
markt?” Godverdomme! Ik heb het juist gezegd, dacht ik dan. Zeer vervelend als
gasten tijdens een infomeeting opnieuw vragen wat je juist verteld hebt,
zeker als het om saaie praktische info gaat zoals busnummers, openingstijden,
enz. Ook hier ligt de oorzaak bij het feit dat je 6 dagen per week werkt en heel
veel infomeetings moet geven.
Waar kan jij je soms aan ergeren in je job?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten