Wonen in een Arabisch land

Hoe is het om als westerse man te wonen in een Arabisch land? Die vraag stelde ik me toen ik Tunesië als nieuwe bestemming toegewezen kreeg om er te werken als reisleider. Omdat er weinig hits waren op Google die mijn vragen beantwoordden schrijf ik dit artikel.

Meer bepaald vroeg ik me af of het mogelijk is om als westerse man een relatie te hebben met een Arabische vrouw. Ik denk dat het in traditionele landen zoals Saoedi-Arabië heel moeilijk is, maar Tunesië is veel gematigder en progressiever dan andere Arabische landen. Vrouwen zijn er veel vrijer en de meeste dragen geen hoofddoek. Dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is: westerse mannen die samen zijn met een Arabische vrouw zijn zeldzaam.

Ten eerste wordt het door veel mensen niet sociaal geaccepteerd omdat je geen moslim bent. Ten tweede is het in Tunesië bij wet verboden om als koppel ongetrouwd samen te verblijven in een huis.

Moslims hanteren andere waarden omtrent seksualiteit in vergelijking met het westen. Bij de nieuwe generatie (in Tunesië) is het niet meer zo dat een vrouw haar maagdelijkheid moet verliezen aan de man waarmee ze trouwt, maar het is ook niet zo dat meisjes veel vriendjes hebben in hun jeugd, want dan zouden ze al snel een slechte reputatie krijgen. Ik sprak met knappe meisjes van 24 die zeiden dat ze nog maagd waren. Dat vind ik toch wel een beetje vreemd. Natuurlijk zijn niet alle vrouwen daar even traditioneel ingesteld, maar het is niet zo dat de jonge generatie die traditionele waarden zomaar overboord gooit.

Als westerse man zal je dikwijls op tegenstand stuiten. Zo was ik eens aan het praten met een Arabisch meisje in een discotheek en kwam een van de securitygasten zeggen dat ik ergens anders moest gaan staan. Toen heb ik hem in zijn ballen geshot (nee nee, grapje hoor). Denk ook niet dat je zomaar een Arabisch meisje kan zoenen in een discotheek, maar ik heb eigenlijk nooit Arabische mensen zien kussen in een discotheek, tenzij een Tunesiër met een westers meisje natuurlijk, want omgekeerd wordt het wel geaccepteerd. Ik denk dat veel Arabische mannen westerse vrouwen als een gemakkelijke opportuniteit zien om aan seks te geraken.

In Arabische landen is het verboden om een vreemd meisje mee te nemen naar je hotelkamer. Dat wordt onmiddellijk gelijkgesteld aan prostitutie, wat belachelijk is. Ik had daar een leuk meisje leren kennen, iemand die daar op vakantie was, en ’s avonds mocht ik haar van de receptionist niet meenemen naar mijn kamer. Iemand zei me eens: “Dan kon je toch naar het strand gaan.” Ja zeg, dat is toch niet zo comfortabel hoor. Gelukkig had die chick het idee om de receptionist geld te geven. Een uur later was het dan toch gelukt nadat ik hem 60 dinar in de handen had gestopt.

Achteraf heb ik er een gesprek over gehad met de hoteldirecteur, en die zei dat ‘mijn persoonlijk leven zijn probleem niet was.’ Op dat moment vond ik Tunesië geen gastvrij land, maar je mag niet iedereen over dezelfde kam scheren. Bovendien zijn de meeste Tunesiërs heel erg vriendelijk. Maar je bent dus wel behoorlijk beperkt in je vrijheden. Als je wilt kan je wel een weg vinden. Een mogelijkheid is bijvoorbeeld om met voldoende tussenpauze apart het hotel binnen te gaan, maar als de poortwachter of receptionist ziet dat er iemand geen bandje van het hotel rond de pols draagt kan het al mislopen.

Ik kan niet zeggen dat ik me ooit echt gediscrimineerd voelde, ik mocht altijd de discotheken binnen, iets wat je bijvoorbeeld niet kan zeggen over Marokkanen in België, maar dat is natuurlijk ook wel omdat ze me daar zien als iemand die geld in het laadje brengt. Af en toe merk je wel dat je nu zelf eens de vreemdeling bent, en dat is goed omdat je je zo beter kan inleven in de positie van allochtonen in je eigen land.

Ik was een keer ’s avonds met de brommer op weg naar een internetcafé en werd tegengehouden door een politieagent omdat ik geen helm droeg. Ik dacht: Gaan we nu lachen? Niemand in Tunesië draagt een helm. Soms zie je drie mensen op één motor zitten zonder helm. Waarschijnlijk ook omdat een helm geld kost. In armere wijken zie je zelfs brommers rijden zonder carrosserie, waarvan alleen nog het geraamte overschiet.

Ik ging met de agent in discussie maar het mocht niet baten. Ik moest zelfs mijn brommer afgeven. Wat een klootzak. Op het moment dat ik bij de agenten stond reden er voortdurend Tunesiërs zonder helm voorbij die ze niet tegenhielden. Ze hadden mij tegengehouden omdat ze dachten dat ik een toerist was (met geld). Omdat ik kwaad werd dat ze alleen mij tegenhielden en de Tunesiërs zonder helm in bosjes voorbij reden hebben ze uiteindelijk toch nog een andere Tunesiër tegengehouden, omdat die zonder helm reed én tegenrichting tussen de auto’s aan het slalommen was.

Mijn voorstel om de boete direct te betalen werd afgewezen. Ik moest die brommer zo snel mogelijk terug hebben om mijn werk de volgende dag te kunnen doen. De agent zei me dat ik de volgende morgen om 7 uur aan het politiebureau mijn brommer kon afhalen. De smeerlap. De volgende dag was het bureau om 7 uur dicht. Toen ik terugkwam in de middag was het heel druk op het bureau. Niemand wist van iets en iedereen gaf verschillende informatie. De ene flik zei dat ik in die rij moest gaan staan en de andere wees me de tegenovergestelde richting uit.

Ik werd echt pissed off, maar er was een hele lieve vrouw achter een loket die me goed heeft geholpen. Nadat ik nog een kopie van mijn paspoort was gaan maken kreeg ik een ticketje en kon ik mijn brommer 5 km verder bij het depot gaan ophalen.

Deze lag in een stoffige buitenwijk. Na enig zoeken zag ik mijn brommer staan. Hadden ze er met dikke zwarte alcoolstift van voor een serienummer opgeschreven. Su-per-boertig! Kan je je zoiets bij ons inbeelden? De boete was echter niet hoog: 12,5 euro. Dat had er nog eens moeten bij komen! Dan had er iemand tussen de krijtlijnen gelegen.

Aan die brommer heb ik overigens veel plezier gehad. De verkeersregels worden in veel Arabische landen niet au serieux genomen. Mijn scooter was opgefokt een haalde vlotjes 65 km per uur. Ik heb dikwijls gestreetracet in de straten van Sousse. Met een simpele blik begrepen we elkaar. Heerlijk slalommen tussen de auto’s, ronde punten afsnijden en zo weinig mogelijk remmen. Mijn enige zwakte was dat mijn banden helemaal afgesleten waren, ik had geen profieldiepte meer. Scherpe bochten nemen was niet mogelijk. Ik heb zelfs een beetje geoefend op een wheely maar dat was te risicovol omdat het een scooter was van het agentschap.

Je moet ook wel oppassen voor sommige auto’s. Zeker die rijke Algerijnen of Libiërs die in de zomer met hun slee op vakantie komen in Sousse rijden als gekken. Af en toe zag ik auto’s driften.

Tijdens de ramadan zijn de straten ’s avonds rond etenstijd een uur leeg. Dan kan je pas heerlijk cruisen door de stad.

Wat betreft eten moet je een beetje oppassen in zulke landen. Van Egypte zegt men altijd dat je daar geen rauwe groenten mag eten. Ik heb in Tunesië wel altijd groenten gegeten, maar ik heb een paar keer een stevige maaginfectie gehad. Echt geen lachertje.

Een keer kwam er zo een doktertje langs, hij kwam een nogal onprofessioneel over. Hij spoot me zijn ‘zelfgemaakte’ cocktail in, wat achteraf wel goed bleek te helpen. Voor de andere medicamenten ging hij nog een voorschrift opmaken. Na lange tijd rommelen in zijn aktetasje kwam hij tot de conclusie dat hij geen voorschriftpapier meer had. Toen scheurde hij een half A4’tje af, terwijl hij me vertelde dat hij zijn doktersdiploma in Frankrijk had gehaald.

Je kan niet alles eten wat ze bij ons hebben. Varkensvlees bijvoorbeeld. Ze eten daar vooral lam en gevogelte. Kaas hadden ze alleen in de betere hotels want import is daar zeer duur wegens hoge taxen.

In Arabische landen bestaat een onderhandelingscultuur. De prijs staat nooit vast, tenzij je naar een supermarkt gaat waar gescand wordt, prix fixe-winkels, tankstations en dergelijke. Op andere plekken moet je altijd eerst de prijs vragen of je wordt in het zak gezet. De grootste fout die je kan maken is direct je portefeuille bovenhalen. Dat onderhandelen zat er na enige tijd wel ingebakken. Toen ik terug in België kwam probeerde ik ook nog soms te onderhandelen in winkels en maar dan werd ik vreemd bekeken.

Een goede tip om te onderhandelen: bied altijd de helft van de helft van wat hij vraagt, 25 procent dus. Meestal kom je na onderhandelen uit op het gemiddelde van zijn vraagprijs en jouw bod. Als de verkoper 100 dinar vraagt en jij biedt de helft, kom je uit op 75. Als jij echter 25 procent biedt kom je uit op 62,5. Waarschijnlijk zal hij eerst lachen als je zo weinig biedt maar daar moet je je niets van aantrekken. That's the game. Hij vraagt ook eerst te veel omdat hij weet dat veel mensen de helft zullen bieden.

Voordat ik in Sousse woonde heb ik een maand in Djerba gezeten. Daar was het nog allemaal iets traditioneler. Daar moest ik in al mijn hotels de directeur persoonlijk leren kennen. Als je als reisleider in een Spaans land werkt heb je de directeur meestal nog nooit gezien. In Arabische landen zijn die persoonlijke contacten belangrijker.

Ik heb geprobeerd om Arabisch te leren, maar verder dan het alfabet ben ik niet geraakt, omdat iedereen zeer goed Frans spreekt en Arabisch aartsmoeilijk is om te leren. Het is alsof je Chinees zou leren. Er is geen enkel verwantschap met een Romaanse of Germaanse taal dus je moet volledig van nul beginnen.

Wat ik daar een beetje miste daar was de mogelijkheid om activiteiten uit te oefenen in mijn vrije tijd. In arme landen zijn sowieso minder faciliteiten zoals bijvoorbeeld een bioscoop. Ik zat er wel in enkele vechtclubs, maar in zo’n landen hebben de mensen dikwijls geen geld om bokshandschoenen of bescherming te kopen. In die clubs was het trouwens ook niet toegelaten om in bloot bovenlijf te trainen als er meisjes aanwezig waren.

Wat ik ook miste na een tijd was groene natuur, boslucht, etc. Wij klagen dikwijls over het weer, maar België en Nederland zijn wel heel vruchtbaar. Daar sta je niet bij stil. De Arabische landen bestaan grotendeels uit woestijn.

In Arabische landen is er nog altijd veel censuur, in de krant, op TV en het internet. Van censuur in de krant zal je niet zo veel last hebben, maar op internet kan je in veel Arabische landen geen Youtube bekijken. Misschien komt daar meer verandering in na de revoluties. Er zijn veel mensen die zelf een programma geïnstalleerd hebben waarmee ze blokkades kunnen omzeilen, maar de meesten hebben thuis geen computer en gebruiken internet uitsluitend op internetcafés.

Achteraf bezien was het een interessante levenservaring, maar ik zou liever niet nog eens in een Arabisch land willen wonen. Na die 6 maanden had ik er genoeg van. Nu kan ik zeggen hoe het is om in een Arabisch land te wonen. Er is een groot verschil tussen ergens op vakantie gaan en ergens wonen, sommige dingen merk je pas na enige tijd op.

Het had ook wel z’n charmes. Wat ik bijvoorbeeld heel leuk vond is dat er live percussiemuziek wordt gespeeld in de discotheken, je kan zelfs je eigen darbouka meenemen om de muziek te ondersteunen. Ze maken heel goede muziek in de Arabische landen. Mijn favoriete stijl is reggada uit Marokko, deze Dabke uit Libanon is niet slecht en Omar Souleyman uit Syrië is compleet gestoord.


Uit een darbouka kan je zowel scherpe als doffe klanken halen.

Dikwijls associëren we islamieten met criminaliteit of terrorisme, maar als ik zie hoe die mensen leven in vergelijking met ons zijn ze in zekere zin ‘braver’ of meer gedisciplineerd. Het is een hele prestatie om tijdens de ramadan overdag niet te eten en te drinken. Die inspanning zie ik de westerse mensen toch niet doen, hoewel dat ook niet meer iedereen van de jongeren in Tunesië meedoet aan de ramadan.

Mijn idee is dat Arabische landen met elke nieuwe generatie iets moderner worden en dat de vrijheden zullen toenemen, mede omdat jongeren via internet op de hoogte zijn van hoe het er elders op de wereld aan toe gaat.