De voor- en nadelen van werken als reisleider

+ Het is de ideale manier om vreemde culturen te leren kennen. Een paar weken vakantie levert geen diepgaande kennis van een land op, omdat je je niet integreert. Pas na een paar maanden begin je de mentaliteit van de mensen, de beperkingen en bijzonderheden van een land te leren kennen.

Zelf naar een vreemd land trekken en ter plekke een job zoeken is een alternatief, maar dan zal je waarschijnlijk een lager inkomen hebben. In veel exotische landen liggen de inkomens gemiddeld een pak lager.

+ Als reisleider verkeer je in de ideale setting om veel (interessante) mensen te leren kennen: reisleiders, locals en toeristen. Na een tijd heb je in diverse landen vrienden die je onderdak kunnen verlenen als je later nog eens terug zou komen. Wie weet vind je een buitenlandse vriend(in) en met toeristen valt ook veel plezier te beleven. Op vakantie worden mensen altijd iets losser omdat ze weg van huis zijn.

+ Het is heel gevarieerd werk, omdat je met mensen werkt en alle mensen zijn verschillend. Ook je manager, collega’s en bestemming veranderen om de 4, 8 of 12 maanden. Het enige repetitieve aspect is het geven van infomeetings en verkoop.

+ Je maakt van alles mee: dramatische gebeurtenissen (sterfgevallen, verkrachtingen), crisissituaties (vb. aswolk vulkaan IJsland die vliegverkeer een week lamlegde), maar vooral veel grappige anekdotes. Elke dag is een verrassing. De job levert heel wat mensenkennis op omdat je ziet hoe mensen in probleemsituaties reageren.

+ Veel extralegale voordelen: gratis eten in de hotels, je doet veel talenkennis op, je mag alle excursies gratis doen, ...  Op de Canarische eilanden hebben ik leren (wind)surfen, in Tunesië heb ik met een buggy door de Sahara gecrost , ik heb in onderzeeërs gevaren, met haaien gezwommen, walvissen gezien, vulkanen beklommen, etc.

- Een minder leuke kant is klachtenbehandeling. Dit is sterk afhankelijk van hotelpakket tot hotelpakket en van bestemming tot bestemming. In Tunesië had ik veel goedkope all-inclusive hotels en massa’s klachten. Toen moest ik dagelijks andere kamers regelen aan de receptie en klachtformulieren invullen. In Italië, een iets duurdere bestemming, heb ik weinig reclamaties gehad.

- Je werkt zes dagen per week en moet altijd telefonisch bereikbaar zijn voor je gasten. In tegenstelling tot de meeste jobs is er geen strikte scheiding tussen werk en vrije tijd, dat kan soms lastig zijn. Ik zal dit illustreren met een typisch voorbeeld.

Af en toe zit ik met mijn uniform in het restaurant van een hotel. Dan wil ik juist een hap nemen en komt er iemand over mijn bord hangen of aan mijn hemd trekken: “Sorry dat ik je stoor tijdens het eten, maar weet je toevallig of …?”

Waarom is dit vervelend? Omdat het vaak gebeurt en omdat het eten toch één van die momenten is dat je even van de rust wil genieten. Er zijn voldoende bezoektijden en informatiebijeenkomsten om vragen te stellen.

- Je kan de bestemming niet altijd kiezen. Tunesië had ik bijvoorbeeld niet gekozen. Achteraf beschouwd was het een boeiende ervaring, maar ik zou bij voorkeur liever niet opnieuw in een Arabisch land werken, omdat je beperkt bent in je vrijheden. Als je een bestemming beu bent kan je niet zomaar naar huis gaan. Soms moet je ergens een aantal maanden met tegenzin of heimwee verblijven.

-Je ziet gedurende lange tijd je familie en vrienden niet. Na een aantal seizoenen geraak je wel ontheemd, losgekoppeld van thuis en voor je ’t weet heb je het moeilijk om weer in eigen land te gaan wonen.

-Het is een beroep met hoog verloop en reisleiders wonen verspreid. Er bestaat geen vakbond om de gezamenlijke belangen van reisleiders te verdedigen. In mijn ervaring werden de arbeidsvoorwaarden af en toe eenzijdig gewijzigd en opgelegd. Als reisleider heb je het dan maar te nemen of te laten.

Na 8 maanden Tenerife, 6 maanden Tunesië, 12 maanden Gran Canaria, 6 maanden Mexico en nu reeds 1,5 maand in Italië heb ik mijn blik kunnen verruimen en veel bijzondere ervaringen opgedaan. Het is een mooi beroep.