Nu deed zich de mogelijkheid voor. In Gran Canaria worden tandemsprongen georganiseerd en we zouden een groepskorting krijgen: 180 euro per persoon, DVD en verzekering inclusief. Ik had wel eens gehoord van iemand dat hij blijvend last van zijn enkel had omdat hij slecht geland was met een parachutesprong, die kennis zullen we dus in het achterhoofd houden.
De weersomstandigheden zijn ideaal: helderblauwe lucht. Geen regenwolk in de verte te zien die de pret zou kunnen bederven. Vandaag gaat het eindelijk gebeuren. Klaar voor de luchtdoop. De acht personen worden opgedeeld in vier beurten, omdat er maar plaats is voor twee begeleiders met twee personen in het vliegtuigje. Omdat ik als laatste ga zal ik de personen voor mij zien springen. We wachten onze collega’s op in de zandduinen. Wanneer de begeleidster aan de grond een boodschap krijgt door de walkietalkie kijken we naar het piepkleine witte vliegtuigje in de hemel. Stilte. Dan zien we een donker puntje naar beneden vallen. Vijftien seconden later nog één. Ze vallen razend snel. Dertig seconden. Dan flopt de parachute open. Op acrobatische wijze vliegen ze met de parachute in een paar minuten tot bij ons. Alle twee veilig geland. Adrenaline, opluchting en een brede lach. Beelden worden vastgelegd met de digitale fototoestelletjes.
Dan is het onze beurt. Terwijl onze collega’s hun ervaring met ons delen beginnen de twee begeleiders de parachutes vakkundig op te vouwen. Een parachute kan je niet zomaar in een rugzak proppen zoals je kleren in de wasmachine steekt. Even later krijgen we van de begeleidster aan de grond nog even kort instructies over de sprong, over hoe we uit het vliegtuig moeten springen en hoe we moeten landen.
De luchthaven ligt op 7 km van de duinen. Tijdens de rit kunnen we kennis maken met onze instructeurs en moeten zij waarschijnlijk de typical asked questions beantwoorden. Mijn collega vraagt wat er gebeurt als de parachute niet open gaat. Volgens de begeleider zit er nog een tweede parachute in de rugzak die automatisch open gaat op een hoogte van 1,5 km. Dus als de instructeur bewusteloos zou worden kan je nog steeds veilig aan de grond komen. Ik vraag mijn instructeur om iets langer als normaal te wachten als normaal alvorens de parachute open te trekken. Het antwoord hierop is negatief. Flauw. Verder vertellen de springgasten nog dat ze die dag al 4 keer gesprongen hebben. Voor hen is het gewoon werk, routine.
Eenmaal op de luchthaven aangekomen is er geen tijd meer om nog een testament te schrijven. Direct in de riemen en in het vliegtuig. We krijgen een brilletje zodat onze ogen beschermd zijn tegen eventuele objecten. Het tuig stijgt op. Naast ons zien we een gyrocopter landen. Ons vliegtuig is niet groot. Met vier achterin een Porsche is het nog comfortabeler. We genieten van de mooie uitzichten over het eiland. Het vliegtuigje vliegt eerst tot boven de zandduinen aan het strand en maakt spiralen om hogerop te raken. Na drie steile spiralen zitten we op 5 km hoogte. De spanning stijgt. Het moment is daar.
Zicht vanuit het vliegtuig op ongeveer 2 km hoogte.
Wanneer het deurtje wordt opengeslagen, worden we overvallen een oorverdovend lawaai van de propellers. Geen angst, alleen opwinding. De eerste drie seconden zijn spooky. Wat ongeoriënteerd in de lucht rollen, vooral met je gezicht naar boven is echt gek. Na enkele seconden vallen we stabiel met het gezicht naar beneden. Steeds sneller en sneller, aangetrokken door massa van de aarde. De aardbol voelt aan als een reusachtige magneet. De snelheid neemt exponentieel toe. Mijn vel schuift naar achter. Heerlijk die val.
Na vijftig seconden vallen trekt de instructeur zonder overleg de parachute open. We zijn nog steeds een aantal kilometer verwijderd van de begane grond. Geen harde schok. Rustig zweven. Naast ons zien we de anderen zweven, ze komen dichter naar ons toe. De parachutes vliegen zij aan zij en raken elkaar. De instructeurs roepen en lachen wat tegen elkaar.
Daarna scheiden onze wegen weer en gaan we pirouetten draaien. Opeens roept mijn begeleider iets onzekers, het lijkt even of er echt iets fout gaat. Grapje van hem.
Een paar minuten landen we stijlvol in de zandduinen waar de rest ons staat op te wachten. Het komende uur zal ik nog in een roes verkeren die langzaam wegebt. Achteraf bezien was het een omgekeerde climax. De eerste drie seconden zijn het best, wanneer het valscherm open gaat, is het grootste deel van het plezier er af. Ik kan dit alleen maar aanraden aan andere mensen.
Een laatste bedenking: ik denk dat er een belangrijk verschil is tussen een solo- en een tandemsprong. Als je solo springt heb je je eigen lot in handen, dat moet nog een iets grotere kick geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten